كسي منتظر توست

كسي به رنگ هيچ كس دلتنگ ديدار توست

يودي وبودنت باور نبود

رفته اي و جاي خاليت هميشه روبروي تنهايي هاست

بايد دلبسته نمي شد . . .

آنكس كه رفته است باز نخواهد گشت!!! . . . 

اين آروزي طولاني به ثمر نخواهد نسشت!!! . . .

بايد كه فراموش كرد . . .

بايد راهي شد تا روزها سپری شوند ...

حیف از آن صداقتی که بود و نیست

 آن همه نجابتی که بود و نیست

به دنبال واژه ای میگردم!

به دنبال واژه ای میگردم! تا قلمم راسیراب کنم

و این آخرین شاید هم آغازی برای فرداییست که هنوز در راه نیست

و کاغذهای مچاله شده ی زباله دان گواه به این راز دارند

و این آیینه خسته تر از همیشه

 زیر غباری از دور تنها تصویر مرا بدون هیچ واژه ای به سکوت فریاد می زند

امروز غبارت را به باد می دهند .

اول از همه برایت آرزومندم که عاشق شوی،
و اگر هستی، کسی هم به تو عشق بورزد،

ازآجیل سفره عید چند پسته لال مانده است
آنها که لب گشودند؛خورده شدند
آنها که لال مانده اند ؛می شکنند
دندانساز راست می گفت:
پسته لال ؛سکوت دندان شکن است !

من تعجب می کنم
چطور روز روشن
دو ئیدروژن
با یک اکسیژن؛ ترکیب می شوند
وآب ازآب تکان نمی خورد!

بهزیستی نوشته بود:
شیر مادر ،مهر مادر ،جانشین ندارد
شیر مادر نخورده،مهر مادر پرداخت شد
پدر یک گاو خرید
و من بزرگ شدم
اما هیچ کس حقیقت مرا نشناخت
جز معلم عزیز ریاضی ام
که همیشه میگفت:
گوساله ، بتمرگ!

با اجازه محیط زیست دریا، دریا دکل می‌کاریم ماهی‌ها به جهنم! کندوها پر از قیر شده‌اند زنبورهای کارگر به عسلویه رفته‌اند تا پشت بام ملکه را آسفالت کنند چه سعادتی! داریوش به پارس می‌نازید ما به پارس جنوبی!

رخش،گاری کشی می کند
رستم ،کنار پیاده رو سیگار می فروشد
سهراب ،ته جوب به خود پیچید
گردآفرید،از خانه زده بیرون
مردان خیابانی برای تهمینه بوق می زنند
ابوالقاسم برای شبکه سه ،سریال جنگی می سازد
وای…
موریانه ها به آخر شاهنامه رسیده اند!!

صفر را بستند تا ما به بیرون زنگ نزنیم
از شما چه پنهان
ما از درون زنگ زدیم!

بى تو مهتاب شبى باز از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدإر تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم

خسته ام از آرزو ها، آرزوهای شعاری

شوق پرواز مجازی، بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن

باورت داشتم از روز نخست،
آمدی تا باشی،
و پر از شعر،
پر از همهمه بودی،
اما،
هیچ حرفی نزدی،
من پر از گفتن دلدادگیت،
من پراز زمزمۀ عشق به دریاشدنت،
باز حرفی نزدی،
و فقط خندیدی،
خوبِ من،
میفهمم
از دو چشمت همۀ حرف تو را،
بی کلام اینجا باش.
آخر اینجا بودن،
نیست محتاج صدا.
بودنت با دل من،
بی صدا هم زیباست . . .

شبی از پشت یک تنهایی نمناک بارانی تو را با لهجه ی گلهای نیلوفر صدا کردم!

تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم. . .